شبنم جعفرزاده؛ آن امانوئل بقژه
چکیده
در علوم ادبی، مفهوم "نوشتار زنانه" که در سال 1975 توسط اِلِن سیکسوس مطرح شد، همواره مورد تفسیرهای متفاوتی قرار گرفت. سو تفاهمی مشترک بین بیشتر آنها وجود دارد - که بیشتر ناشی از عنوان آن است- باعث می شود این ...
بیشتر
در علوم ادبی، مفهوم "نوشتار زنانه" که در سال 1975 توسط اِلِن سیکسوس مطرح شد، همواره مورد تفسیرهای متفاوتی قرار گرفت. سو تفاهمی مشترک بین بیشتر آنها وجود دارد - که بیشتر ناشی از عنوان آن است- باعث می شود این مفهوم را همردیف و یا یکسان با دیگر رویکردهای ادبی همچون "ادبیات زنان"، "ادبیات زنانه" و "نوشتار زن" دانست. در ایران نیز تعریفی جدید به خود گرفته است که سعی در بازنمایی زن سنتی از طریق نوشته ها دارد. این مقاله سعی دارد "نوشتار زنانه" را مستقل از دیگر مفاهیم با عناوین مشابه، معرفی کند. دو رمان ایرانی به عنوان متال برگزیده شده اند: چراغ ها را من خاموش می کنم (زویا پیرزاد، 1380) و نگران نباش (محب علی، 1387). رمان اول بر اساس تعریف جاری در ایران از "نوشتار زنانه"، در این دسته جای می گیرد، این در حالی است که فاقد بسیاری از عناصر لازم در تعریف اصلی است. عکس آن، رمان دوم آنچنان که باید در این مقوله جای نگرفته است، با اینکه بیشترین ویژگی های لازم را، طبق تعریف اِلِن سیکسوس، دارا است.
